|
Na rogu, pod starym kasztanem,
Niezmienny, od zawsze ten sam,
Sprzedawca używanych marzeń,
Rozkłada codziennie swój kram.
I co dzień tłum ludzi przebiera,
W marzeniach rzuconych na złom,
Kupują wytarte złudzenia,
Chcąc dodać poezji swym snom.
Sny zwykłe, sny pospolite,
Bezbarwne, jak cały ich świat,
Rozświetlić iskierką chcą magii,
Choć w nocy być wolnym jak ptak.
Krainy chcą śnić, których nie ma
Księżyca i gwiazd chcą u stóp,
Odwagi, by pragnienia skryte,
Móc rzeźbić w kamieniach słów.
A kiedy budzą się rano,
Z rzęsami mokrymi od łez,
To w rzewnym tkwią oszołomieniu,
A w sercach rozbrzmiewa im śpiew.
I biegną pospiesznie pod kasztan,
Gdzie ciągle niezmienny, ten sam,
Sprzedawca używanych marzeń,
Rozkłada codziennie swój kram
|
