|
W słonecznych pląsach pierwszych spadających liści,
Z latem żegnać powoli zaczyna się wrzesień,
Drzewom każąc przywdziewać różnobarwne symfonie,
W progu, wyjściowe buciki zakłada już jesień.
Stęsknione za błękitnym za śpiewem skowronka,
Mgły poranne sennie snują się miedzami,
Wypłakują swe smutki w pnie wierzb rosochatych,
A wiatr im włosy czesze zwiewnymi palcami.
Dni wcześniej w sen zapadają i później się budzą,
Jakby czasu więcej chciały dać marzeniom,
Roziskrzone emocje blasków rozedrganych,
Ustępuj ą stonowanym spokoju półcieniom.
Chmury wyjęły z szaf nieba mokrą szaroburość,
Ptakom, co pozostały, zwilgotniały nuty,
A uśmiech słońca, chociaż wciąż serdeczny,
Coraz bardziej odległy, coraz bardziej złudny..
|
